BUDYNEK PAWILONU EKSPOZYCYJNEGO ORAZ ZAŁOŻEŃ WYSTAWY STAŁEJ MUZEUM ARCHEOLOGICZNEGO W BISKUPINIE

Analizując wszelkie możliwości, wynikające z ostępnych rozwiązań technologicznych, materiałowych czy konstrukcyjnych, stwarzających w pewnym sensie, nieograniczone pole rozwiązań projektowych, uznaliśmy, że archetypiczna dla naszej szerokości geograficznej forma chaty łużyckiej, reprezentowana w odtworzonej osadzie obronnej na półwyspie, jest formą uniwersalną, która nie zestarzała się ani pod względem formalnym jak i funkcjonalnym. Co więcej, materiały, z których ówcześnie budowano są wciąż materiałami najbardziej nam przyjaznymi. Jakakolwiek zatem próba operowania możliwościami dostępnymi obecnie, polegającymi na konkurowaniu z rekonstrukcją poprzez epatowanie ekstrawagancką formą czy nienaturalnymi dla regionu materiałami budowlanymi byłaby nie na miejscu. Z drugiej strony, naśladownictwo polegające na przeniesieniu historycznych rozwiązań formalnych czy materiałowych w sposób łatwy ocierałoby się o karykaturę oraz byłoby niezgodne ze słusznymi założeniami Zamawiającego, wymagającymi od projektanta zaplanowania obiektu będącego świadectwem naszych czasów. Ten argument odwrócił nas też od myślenia o obiekcie „ukrytym” czy „schowanym”.

Nasz pomysł na pawilon wystawowy opiera się więc na wykorzystaniu najbardziej powszechnej, archetypicznej, ekonomicznej, znanej i przyjaznej formie domu z dwuspadowym dachem przy jednoczesnym wykorzystaniu lokalnych, tradycyjnych materiałów budowlanych takich jak drewno, ziemia i glina. Świadectwem czasu, w którym powstanie pawilon będzie zatem to jak z tej formy i z tego tworzywa korzystamy.